Trombose

Na een dag vol onverklaarbare pijnen en na elke inspanning op apegapen liggen is het tijd om naar de huisarts en het ziekenhuis te gaan. Daar wordt Trombose vastgesteld. Lees hier Karin haar verhaal.

Maandag 19 juni zei ik tegen mijn direct leidinggevende ( ik had dienst van 8 tot half 5 )  dat ik voor 10 uur mijn huisarts ging bellen omdat ik last had van onverklaarbare pijnen en na een buitenronde van de dag ervoor bijna op apegapen lag.

Rond halftien had ik de mogelijkheid om te bellen, zeker op de maandagen is het vaak druk met allerlei mensen die het object komen bezoeken en het was de eerste werkdag weer van mijn leidinggevende na zijn vakantie. Tussen de bedrijven door even snel een koffie en een snelle update van zijn vakantie en drukte op het object.

De dag ervoor was ik aan het werk, maar omdat het zondag was  het relatief rustig en hebben we als beveiliging iets andere taken dan op een door de weeks dag. Ik had de buitenronde gelopen maar ik kwam redelijk buiten adem terug bij de loge. Vrijdagavond stapte ik onder de douche en het schoot mij in het rechter schouderblad, het voelde als een zenuwpijn en het deed ook echt pijn. De volgende ochtend werd ik wakker met wat verhoging, maar ik was vrij die dag en gaf er niet veel aandacht aan omdat het weer afzakte. Maar ik had ook een zeurende pijn in mijn linker kuit, dit voelde als een krampachtige spierpijn, maar ging niet over na rek en strekoefeningen. Ik dacht bij mijzelf dit voelt alsof ik weer trombose heb. Ik heb in het jaar 2000 ook een trombosebeen gehad na de bevalling van onze dochter. Er werd mij toen verteld dat dit wel heel ouderwets was, voor mij was dit geheel nieuw. Maar ik herkende de pijn wel meteen.

Mijn huisarts weet, of laat ik het zo zeggen de assistente weet dat ik niet zomaar bel. Ik vertelde over mijn klachten en zij zei dat ik om half 12 wel terecht kon, ja maar ik ben op mijn werk en ik moet aflossing regelen, nou dan half 2 maar als je benauwd of niet lekker wordt dan ga je naar de eerste hulp in de stad waar je nu bent. Ik heb samen met mijn leidinggevende collega’s gebeld en geappt voor mijn aflossing om 13:00 uur die dag en daar was Gerrit, geen probleem ik ben daar zei hij. Gerrit had ik zondag ook gesproken en die zei meteen, die klachten had je gisteren ook en goed dat je doorpakt.

Ik had enorm veel pijn aan de bovenzijde van mijn rechterlong bij het inademen, dit gaf een stekend gevoel en ik legde ook elke keer mijn had op die plek. Mijn huisarts heeft natuurlijk mijn hele geschiedenis en ik zat, samen met mijn man, in de wachtkamer te wachten en ik werd niet eens bij naam genoemd, alleen kom maar, ik was de dokterskamer nog niet binnen en mijn huisarts zei meteen, jij denkt zeker dat ik je laat gaan met die klachten, ik wist meteen hoe laat het was.

Een uur later lag ik op de spoedeisende hulp. Na een infuus en bloedafname van zuurstofrijk bloed, dit zijn niet de leukste prikjes, maar gelukkig had ik een verpleegkundige die dit in één keer goed deed. Mocht ik door de scan. Rond kwart voor vijf kwam de arts bij ons en vertelde dat ik een dubbele longembolie had. Bloedpropjes in mijn beide longen. We hebben ongeveer een kwartier niets gezegd. Dit was wel even schrikken, ik dacht namelijk aan een verwaarloosde longontsteking of iets dergelijks. Trombose komt in beide families voor en helaas heb ik dat stukje DNA ook geërfd, Factor V  Leiden, dit is een stollingsziekte waarbij bepaalde stollingseiwitten niet goed aangemaakt worden en dit een verhoogd risico met zich mee brengt op trombose.. De vorige keer ( vorig jaar ) lag ik ook op de spoedeisende hulp en dacht dat het een embolie was en toen bleek het droge pleuritis te zijn. Oké mijn man mocht mij even pleuriswijf noemen.

Ik kreeg meteen bloedverdunners en werd voor één nacht opgenomen in het ziekenhuis, het leuke is dat ik in een streekziekenhuis vertoefde en daar werkt veel familie. Mijn nichtje werd mijn zuster en diegene die doorverwees was mijn neefje en op beide heb ik vroeger gepast. Altijd fijn om in dit soort gevallen maar een seconde van je familie te zijn. Het geeft iets vertrouwds.

Dinsdag mocht ik weer naar huis met een doos vol pillen en pijnstiller.

Nu een week later betrap ik mijzelf erop dat ik waarschijnlijk al langer last had van de propjes. Ik had steken in mijn romp en had soms moeite met ademhalen. Dus niet in één keer een benauwd gevoel maar langzaamaan ging dit. Ik dacht zelf, drukte op het werk en binnen mijn gezin, dat zal het wel zijn. Zoals ik zelf nu terug kijk had ik al langere tijd last van de embolieën en het zal ook enige tijd duren voordat mijn systeem zich weer hersteld heeft. Op het internet is er niet heel veel over te vinden van het herstel van een embolie, maar ik heb besloten om  goed te luisteren naar mijn lichaam en alles stap voor stap te doen. Momenteel kan ik geen twee trappen oplopen om niet geheel duizelig en buiten adem bovenaan de trappen te komen. Ook ben ik snel moe en heb weinig energie om ook maar iets te ondernemen. Soms slaap ik goed en soms duurt het even voordat ik in slaap val. De ene dag gaat het goed en de dag erna weer even niet.

Bij trombose ( veneuze ) raakt een ader verstopt door een bloedstolsel. Veelal komt dit voor in de benen. Als een stolsel losschiet kan dit leiden tot een longembolie of een infarct. Trombose ontstaat wanneer de binnenste wand van een bloedvat beschadigd is of dat het stollingssysteem niet goed meer werkt. Veneuze trombose is een verstopping in de aders die het bloed naar het hart terugvoeren. Het behandelen van de trombose is heel belangrijk om zo erger te voorkomen, denk hierbij aan een open trombose been wat moeilijk geneest. Veelal zit je ook voor de rest van je leven aan bloedverdunners. In het begin zal je ook een elastische steunkous aan moeten om zo druk uit te oefenen op de beschadigde ader.

Ik heb schatten van familie, vrienden en collega’s die heel bezorgd zijn en regelmatig even een berichtje of belletje doen, ik ben mij er ook van bewust dat mijn collega’s nu een tandje bij moeten zetten om alle diensten dicht te draaien. Uit ervaring weet ik dat je soms even op je tandvlees loopt en je dan heel blij bent dat je eindelijk drie weken vakantie hebt.

Het enige wat ik nu kan zeggen, I’ ll be back. Ik weet alleen nog niet wanneer. De pijnen zijn minder geworden maar het heeft tijd nodig