Sweet little lies

Natalie was recentelijk jarig en uiteraard was er en gezellige bijeenkomst met een bonte pluimage van mensen. Tijdens de verjaardag zijn er diverse ‘sweet little lies’ naar boven gekomen en deze willen we jullie niet onthouden. Natalie en ik kennen elkaar al veel langer dan dat wij onze mannen kennen, alleen onze ouders waren getuige van ons langdurige samenzijn.

We hebben allebeide een turbulent verleden met vele ups en downs en we zijn elkaar ook weleens even uit het oog verloren, door gemopper wederzijds of gewoon omdat er geen tijd was omdat onze levens even niet op elkaar aansloten, denk hierbij ook aan mijn onregelmatige werktijden en dat ik een tijdje in het hoge Noorden heb gewoond. Kan gebeuren. Maar als je als bolle baby’s bij elkaar in de wieg gelegen hebt dan is geen berg te hoog of een dal te diep om er weer uit te komen.

Op haar verjaardag liet Natalie een liedje horen aan haar moeder met de vraag wat het haar aan deed denken, skivakantie, zegt haar moeder, maar wie zingt het liedje toch. Vele dachten, Otis Redding, maar wat bleek het was Fleetwood Mac. Wel grappig dat wij eigenlijk alleen het album Tango in the Night kennen. Hier hangt zo’n beetje ons hele mavo periode aan vast met ook wel hiphop en breakdance muziek.

Vroeger ging men op dansles, zo ook Natalie en één keer in de zoveel tijd was er een dansavond waar de stijldansers een introducé mochten meenemen.

Wat een pret want de jongens die wij erg leuk vonden werden ook uitgenodigd en wij zorgden er voor dat wij er natuurlijk tiptop uitzagen. Kassakuif in de lak, make-up alla Madonna en een coltrui of colbert aan, dat was zo hip in 1987. We waren vaak met een grote groep, Juan, Roy, Marcel, René, Ricard, Geppie, Natalie, ik, Nadia, Agnes en nog vele anderen.

Nu dook er opeens uit het niets een foto van vierde klassers mavo met tweede klassers mavo op en de foto kwam terecht bij onze aardrijkskunde leraar dhr. Piet Timmerman, hij bekeek de foto aandachtig en constateerde dat wij en de vierde klassers netjes aan de melk zaten. Ja dat klopt hoor. Maar het was Pina Colada met ijs erin. Maar dat vertelden wij natuurlijk niet.

We waren zestien en de wereld lag open voor ons. Laat ik het zo zeggen, ik kan nog steeds geen cha cha of een tango of wat er ook maar in de buurt komt. Mijn man is namelijk geheel links gebruikelijk en bij mij zit er een kruising in van rechtshandig en linksbenig. Hans heeft ooit ook danslessen gevolgd en weet er nog een beetje van. Laat ik het zo zeggen, we hebben het echt geprobeerd om te stijldansen. ’s Ochtends vroeg, ’s avonds laat, met wijn op, met alleen koffie op en op de nuchtere maag, maar we staan elkaar continue op de tenen. We hebben er ons bij neergelegd en we doen gewoon aan freestyling. Tegenwoordig maakt het toch niet meer zoveel uit waar het op lijkt toch? Alleen onze kinderen doen dan heel snel de gordijnen dicht. Nahajaa.

Er zijn eigenlijk drie liedjes van Fleetwood Mac die aan deze tijd doen denken. Little Lies, Big love en Family man. Ik kan mij nog herinneren dat Natalie heel erg de crush had op een zekere iemand en daar hoort het liedje Big love bij, alleen, haar ouders mochten niets weten. Haar moeder bracht ons naar een dansavond en het liedje komt op de radio en ik begin te lachen en mee te zingen, het scheelde niet veel of ik had een blauw oog. Doe normaal straks weten mij ouders wie ik erg leuk vind siste Natalie mij toe. Ik ga de naam niet vertellen maar het had iets met een discotheek te maken.

Ook puberale intriges speelden er en van enig manipulatie was er ook weleens sprake. Als jij niet doet wat ik wil dan ga ik naar een ander of heeft hij wel heel vaak gekeken naar dat meisje die avond. Wat een gedoe allemaal zeg, maar dat was toen en Natalie en ik hebben er zelfs een schriftje over bijgehouden toen die tijd. We waren namelijk met meerdere meiden uit. Kortom van enig kortzichtigheid was er toen die tijd wel sprake. Gelukkig is iedereen heel goed terecht gekomen en is inmiddels verliefd, getrouwd, kinderen en noem het hele huisje, boompje beestje en visje, hondje enz. maar op.

Maar wat een geweldige tijd hebben we beleeft. Locomotion en Smithy’s palace het kon allemaal niet op. Dit kon allemaal in Steenwijk, tegenwoordig moet je of zestien zijn of achttien zijn om ergens binnen te komen en dansavonden zijn al helemaal zo jaren 80. In de dansschool zit nu een restaurant en vele cafe’s zijn er niet meer. Jannes staat niet meer achter de bar en mijn oom Martin draait gewoon lekker op de markt of tijdens de Big revival en op vele ander plekken, waar je je verleden, je schooltijd en misschien je oude liefdes tegen kan komen.

Die tijd is mij wel dierbaar, op één of andere manier als je elkaar weer tegenkomt dan is het altijd gezellig en oprechte interesse van waar je nu mee bezig bent. No hard feelings, we zijn er allemaal wijzer en gelukkiger van geworden.  Ook een aantal klasgenoten kom je zo weer tegen in de loop van je leven. Mijn oom Henk heeft zijn zaak verkocht aan Manon en haar zoon is weer net zo oud als onze jongste. Manon en ik zaten bij elkaar in de klas en mijn man was de leidinggevende weer van haar man tijdens hun supermarkt periode. Op één of andere manier kan een cirkel soms in een ovaal buigen en dan weer rond worden. Ook al sta je een meiden elftal te coachen dan komt er ineens een vader aan gelopen en dan denk je, jij was er ook bij in 1987. Voor onze kinderen natuurlijk ondenkbaar maar wij hadden ook zo onze Sweet Little Lies voor onze ouders.

Vroeger vele logeerpartijtjes gehad, meestal bij Natalie en dan gingen we eerst op spinnenjacht, die beesten waren er vaak en heel groot.

We zijn met een georganiseerde vakantie aanbieder in Parijs geweest. We voelden ons net Japaners, fotostop, hup bus in en uit, maar we hebben genoten. Ook zijn we wezen skieën in Ischgl, we zaten zelf natuurlijk in een appartement in Kappl en mee met familieweekend in Ommen. Op de boot en natuurlijk naar Hessel op Terschelling. Als onze agenda’s en portemonnee het toe laten dan een heerlijk weekendje weg.

Natalie en ik kunnen elkaar gewoon vertellen waarop het staat en dat hoeft niet eens woordelijk dit kan ook met een opgetrokken wenkbrauw of een vraag of een geruststelling.  Maar we hebben respect voor elkaar en dat we daarom maar hebben besloten om daar nooit en ten nimmer nog enig persoon tussen te laten komen. Soms hoef je niet getrouwd te zijn maar gewoon een gevoel te hebben of aan een half woord genoeg te hebben. En soms is het fijn om mannen ( Gert en Hans ) om je heen te hebben die bepaalde gebreken op een heerlijke manier kunnen weerleggen op een verjaardag. En geloof mij iedereen, inclusief het slachtoffer op dat moment, kan erom lachen. Mannen komen van mars en vrouwen zijn wij. 🙂

Waarschijnlijk omdat we soms zo ernstig verschillen van sommige toestanden en er dan na enig gebabbel toch bij hetzelfde uitkomen. Het is maar hoe je iets bekijkt. Ben ik Natalie toch een liedje verschuldigd. We waren ooit bij een concert van Bruce Springteen en Bruce zou Bruce niet zijn als hij zijn  toenmalige vrouw, Patti Scialfa, enkele nummers zingen van haar album en Natalie en ik kende de teksten. Rumble Doll is er één van. Hier in Nederland niet echt een grote hit geweest maar gewoon een mooi liedje.