Sam

Vandaag is het 14 jaar geleden dat we onze oudste zoon verloren. En het blijft altijd afvragen hoe het geweest zou zijn als Sam wel was blijven leven. Ik denk dat dit voor vele ouders dezelfde vraag zal zijn die ook een kindje hebben verloren.

In de week voordat ik een afspraak had bij de gynaecoloog belde ik met het ziekenhuis, de baby bewoog minder en ik maakte mij zorgen. De assistent vertelde dag ik maandag 14 april een afspraak had staan en dat ik mij geen zorgen hoefde te maken.

Maandag had ik s’ middags een afspraak, rond half 2. Ik kreeg een echo, dit was inmiddels gebruikelijk bij elke afspraak, omdat ik diabetes heb en daarom zijn de controle’ s uitgebreider. De echo duurde en duurde maar totdat de gynaecoloog mij vertelde dat het kindje overleden was. Ik was totaal in shock en ik wilde zo snel mogelijk naar buiten om mijn man te bellen. Het was een grijze regenachtige dag en ik liep zo snel ik kon naar de auto. Ondertussen schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik was dertig weken zwanger en mijn baby is overleden, hoe kan dat en wat gaat er gebeuren? Ik belde Hans met de mededeling dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moet komen, daarna belde ik mijn vader en vervolgens mij moeder. Het waren rare gesprekken want je gaat geen leuk nieuws vertellen en je kan het ook niet voorzichtig brengen.

Inmiddels was Hans ook aangekomen in het ziekenhuis en we gingen terug naar de gynaecoloog om het vervolg traject te bespreken. We plande de bevalling op woensdag 16 april, we moesten echt even bijkomen van het slechte nieuws en hoe gaan we het onze dochter vertellen ? We kwamen thuis en ik liep als een kip zonder kop rond. Hans belde intussen zijn moeder en zijn zus. Na een hele onrustige nacht met vele tranen had ik besloten om het rustig aan te doen, we hadden de volgende dag om 7 uur een afspraak in het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. Hans ging wezenloos de heg snoeien, die wonderwel recht werd gesnoeid. Hij wist ook niet zo goed wat hij met de situatie aan moest en ik ook niet.

Ondertussen hadden we wel een jongens naam en een meisjes naam gevonden. We wilden namelijk niet weten wat voor geslacht de baby was.

Woensdagochtend om 7 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en ome Joop begeleidde ons naar de afdeling. We hadden met hem besproken dat we de baby wel wilden laten onderzoeken aan waar hij of zij is overleden en hij vertelde hoe dat in zijn werk ging. Dat was voor ons voldoende. Ome Joop zou na de bevalling de baby wassen en aankleden en weer bij ons brengen. Al was het midden in de nacht we mochten hem altijd bellen.

Eenmaal op de kamer aangekomen kregen we uitleg hoe de bevalling ingeleid zou worden, ik kreeg een hormoon vetertje omdat via het infuus de bevalling opwekken niet echt handig is als je diabetes hebt, werd er voor het vetertje gekozen. Mij werd verteld dat hij wel 24 uur kon duren voordat mijn lichaam erop kon reageren. Ik dacht nog bij mij zelf, alsjeblieft niet. Gelukkig was dit niet het geval. Als het allemaal te gek werd dan mocht ik een ruggenprik, zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd speelden Hans en ik ‘snake’ op onze nokia’ s.

De bevalling was geen pretje omdat we wisten dat we geen prijs hadden na de geboorte maar een begrafenis moesten regelen. Rond een uur of 8 s’ avonds werd Sam geboren een mooie bolle baby met zwart krullend haar. Ome Joop nam Sam mee en hij kreeg mooie kleertjes aan. Ook werden er gipsafdrukken gemaakt van zijn voetjes. Die mochten we later ophalen. Het was een hele rare gewaarwording, wij die papa en mama waren geworden en toch ook weer niet.

Later op de avond mochten we weer naar huis, mijn bevalling was volgens het boekje verlopen en er waren verder geen complicaties opgetreden. We wisten dat Sam de volgende ochtend naar Hoogeveen werd gebracht om te kijken waaraan hij is overleden en s’ middags zou hij weer terug zijn in het ziekenhuis.

Wij kregen die ochtend een lieve mevrouw van de Monuta op bezoek om de begrafenis te regelen. Er komt zoveel op je af en later die ochtend volgde er ook nog allerlei bezoek, ik zat nog in mijn badjas en Hans was tussen het regelen e.d. even naar zijn werk gegaan. Dit was niet handig en ik belde Hans dan ook op met het verzoek weer naar huis te komen, mijn moeder was inmiddels ook gearriveerd en die hielp mij verder met douchen en aankleden, ik kon amper op mijn benen staan, maar je moet toch door. Later in de middag zijn we nog bij Sam geweest en de ochtend erna ook nog een keer.

Je neemt afscheid van je eigen zoon die ik 30 weken heb voelen groeien in mijn buik, maar die we niet mochten kennen. Het voelde heel oneerlijk allemaal. Ik weet nog dat ik in de auto zat bij het benzine station en Hans was aan het afrekenen en de wereld trekt aan je voorbij zonder dat die mensen weten wat ons net is overkomen. Nu denk ik weleens als ik langs de benzine pomp rij, wie zou daar staan met heel veel verdriet wat ik niet zie ?

Aangezien het paasweekend in aantocht was stonden we voor de keus of op zaterdag naar Zwolle voor de crematie of na het paasweekend in Meppel. Het was namelijk nogal druk met begrafenissen rond die tijd.

We hebben met een klein groepje afscheid van Sam genomen. Dan zie je zo’n piepklein kistje staan in een hele grote ruimte. We hadden mooie zonnebloemen uitgezocht en Amylyn had een mooie tekening gemaakt. De muziek uitzoeken was wel moeilijk. We hadden gekozen voor de liedjes vanmorgen vloog ze nog van Robert Long en Simone Kleinsma en the circle of life van Elton John en het wiegenlied, dat laatste liedje zit veelal in de trekpoppen die bij wiegjes hangen en ik heb het heel lang niet kunnen horen zonder vol te schieten.

Een man die zijn vrouw verliest heet weduwnaar en vrouw die haar man verliest, weduwe een kind die zijn ouders verliest wees, maar hoe heten wij als ouders die een kind verliezen ?

Elk jaar rond 16 april vliegt er een mooie citroenvlinder achter ons huis en vliegt dan naar zo sierlijk rond en tikt dan zachtjes met zijn vleugeltjes ons aan. Ik put er troost uit en ik denk dan dat is een signaal van Sam, mam het gaat goed met mij.

Het verdriet slijt maar de vragen zullen altijd blijven. Het ziekenhuis heeft geen afwijkingen of oorzaken gevonden wat het overlijden van Sam heeft veroorzaakt. Ik ben twee jaar later ook even helemaal ingestort, in tussentijd hadden wij, bijna een jaar later, Marinus gekregen ook dit was een medische zwangerschap met vele onderzoeken en dergelijke en op het eind ging dit ook bijna verkeerd. Gelukkig was ik op dat moment al in het ziekenhuis en is alles goed verlopen. Blijkbaar is mijn lichaam gemaakt om maximaal 33 weken zwanger te zijn, Jürgen heeft de 33 weken gehaald omdat ik al weken in het ziekenhuis lag en heel streng onder controle stond. Na deze zwangerschap hebben we besloten dat het genoeg is geweest en we zijn ook supertrots op alle drie de kinderen. Ze weten dat ze een broer hebben en af en toe stellen ze nog weleens vragen over hem.