Het zal je maar overkomen

Een vriendin van mij, Debby, die ik heb ontmoet op het voetbalveld toen we beiden naar de eerste training gingen kijken van Winston ( haar zoon ) en Marinus. We waren aan het wachten en wachten maar geen trainer.

Aangezien ik al een tijdje mee liep in het voetbalwereldje, stapte ik op mijn laarsjes het trainingsveld op en riep de jongens bij mij. Geen idee hoe al die kinderen heten, maar goed. Er waren een aantal ouders die zoiets hadden van wat is dit nu weer, staat daar ineens zo’n gek wief onze jongens een training te geven.

Uitgelegd wie ik was en wat ik voor ze kon betekenen. Hup de warming up en wat techniek dingetjes en daarna natuurlijk een partij voetballen. Inmiddels was de trainer ook gearriveerd en die vertelde dat hij echt niet eerder kon beginnen i.v.m. zijn opleiding. Kan gebeuren. Tot december heb ik E9 getraind. Erg leuk om gedaan te hebben. Maar dat was dus de eerste keer dat ik Debby ontmoette. We hebben s’middags heerlijk een biertje gedronken en enorm gelachen.

Om een heel lang verhaal kort te maken. Toen ik Debby ontmoette zat zij al in een scootmobiel maar ze kon nog een beetje lopen en zitten. Debby heeft namelijk fibromyalgie en failed back surgery syndroom, een extreem chronische pijn. Hierdoor kan Debby nooit mee naar een korfbal wedstrijd van Winston ( voetbal was toch niet zijn ding 🙂 ).

Het enige wat zij wil is dat ze af en toe even uit haar bed en huis kan, maar daarvoor is geld nodig en de gemeente doet toch een beetje moeilijk.

Lees hier haar verhaal en ik hoop dat alle beetjes gaan helpen om zo Debby voor de zomer nog het huis uit te krijgen zodat ze kan gaan genieten van de kleine dingen die het leven bieden.

Groetjes Karin