23 oktober 2014

Het overlijden van Wiebe van Dokkumburg. 23 oktober 2014 is Wiebe van Dokkumburg overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. Karin heeft een reconstructie gemaakt van hoe zij die tijd heeft ervaren en dit op papier gezet om dit met jullie te delen. Lees hier het indrukwekkende verhaal.

Het nieuws wat insloeg als een bom

Ik zat aan de eettafel met mijn laptop voor mij en oordopjes in naar leuke muziek te luisteren, toen ik het tingelende geluid hoorde van de telefoon. Het was half 11 s’ avonds en ik dacht, Hans neemt hem maar op want mijn schoonmoeder belt ook weleens later op de avond. ( dit omdat ze dan weet dat de kinderen dan op bed liggen en even lekker ongestoord kan kletsen ). Maar het was mijn schoonmoeder niet, het was mijn eigen moeder. Ik had nog steeds niets in de gaten totdat Hans naast mij ging zitten en op zo’n rare manier dat ik dacht hier is iets niet in de haak, 30 seconden later stond mijn en ons leven op de kop. Wat er dan door je heen gaat ongeloof, ik heb Hans ook echt een klap gegeven, dit kan niet doe normaal, mijn vader overleden?

Ik besefte al heel snel dat het menens was en dat we heel snel naar mijn moeder moesten, er waren namelijk agenten bij haar thuis die de boodschap mochten brengen dat mijn vader, pake, broer en man van mijn moeder was overleden in de trein van Onnen naar Assen.

We stonden al in de tuin, maar ik zei we moeten naar binnen we hebben waxine lichtjes aan die moeten uit en kijk even snel bij de kinderen. Nadat we snel een inspectie door het huis hadden gedaan en de twee kaarsjes hadden uitgeblazen zijn we naar mijn moeder gereden waar we twee agenten aantroffen, gezien ik ooit een jaar meegelopen heb op het politie bureau wist ik dat we te maken hadden met een hoofdagente en een agente die net in dienst was en voor wie het de eerste keer was dat zij dit vreselijke bericht mocht vertellen.

Mijn moeder vertelde dat zij Ronald telefonisch niet te pakken kon krijgen en dat Frans en Samantha onderweg waren vanuit Meppel. Mijn hersenen maakte overuren, wie moest ik bellen ? Al snel pakte ik de laptop en keek in de e-mails die van Nedtrain binnen waren gekomen, er kwam 1 naam naar voren en ik vroeg mijn moeder herken jij deze naam, waarop zij ja antwoordde, ik heb de meneer gebeld en dat was een vreemd gesprek. Nadat ik had opgehangen dacht ik dat ik zeker wist dat ome Ludie nog wakker zou zijn, dit omdat hij een langere tijd s avonds en s nachts heeft gewerkt. Ik belde hem en binnen 40 minuten stonden ome Joop en ome Henk op de stoep vanuit Oldemarkt. Ronald was ook in kennis gesteld en kwam helemaal in de war bij ma thuis. Frans en Samantha waren inmiddels ook gearriveerd. En de agenten lieten weten wat ze wisten en wie we konden bellen. Ook zij waren van slag. Ik belde naar mijn werk naar het object waar ik de volgende ochtend zou moeten beginnen en kreeg Patrick aan de telefoon, ik hoefde niets uit te leggen hij zou het regelen met de planning, heel fijn zo’n collega !

Mortuarium

Wij moesten naar het UMC in Groningen, daar was mijn vader naar toe gebracht hadden we gehoord. Ik vroeg ome Joop of we nu al de kleding moesten meenemen voor de crematie, waarop hij zei ja dat kan alleen straks. Ik met mijn moeder naar boven om kleding uit te zoeken. (ome Joop werkt in dit beroep). Hans is inmiddels weer naar huis, er liggen kindjes te slapen die nog helemaal van niets weten, maar morgen is Pake er niet meer.
Volgens mij zijn we met twee auto’s naar Groningen gereden en zagen we vlak voor Leek nog een politiecontrole, ik weet nog dat mijn moeder erg boos werd en dat zij niet met de controlepost wilde praten, we mochten doorrijden.

Tijdstip van Overlijden

In het mortuarium aangekomen werden we te woord gestaan door de schouwarts, ik dacht alleen maar waar is mijn vader. De arts vertelde gezien zijn kleur dat mijn vader was overleden aan een hartstilstand, hij was immers gevonden in de trein waar hij vanuit Onnen om 20:51 uur was ingestapt en gevonden door de conducteur om 21:09 uur.
We kwamen met zijn allen binnen in de ruimte waar mij vader lag, dit was zo onwerkelijk en zo hard en oneerlijk. Maar de stoomlocomotief had geen kolen meer en was op en deed het niet meer.

Wat een naar moment dat wel uren leek te duren. Ome Joop, broertje van mijn vader en mijn moeder hebben mijn vader gewassen en mooi aangekleed. Daarna zijn we weer bij mijn vader geweest en hebben toen al een beetje afscheid genomen.

Hans is de volgende ochtend wel naar zijn werk gegaan waarop een collega naar hem toe kwam, heb je het al gehoord, de broer van Martin is overleden waarop Hans antwoordde, dat is mijn schoonvader ik ben getrouwd met een van Dokkumburg. Hans was de rest van de dag thuis. Onwerkelijk hoe op dat moment, midden in de nacht sociaal media werkt.

Het rare is dat Ronald en ik al een tijdje een voorgevoel hadden dat het ergens niet goed zou komen. Mijn vader werkte hard en had veel plezier in zijn werk, buiten zijn werk om maakte hij onze auto’s, knutselde hij van alles en nog wat in elkaar en vond het heerlijk om met zijn kleinkinderen in de weer te zijn.

De volgende ochtend

Vrijdag 24 oktober kwam er een hele lieve mevrouw van de laatste eer en die vertelde ons wat we moesten regelen en wat we allemaal mochten en wees ons ook op speciale wensen. Mijn vader kwam die dag thuis in een mooie blanke kist waarop ook iedereen een groet of boodschap of wat dan ook mocht achter laten. Hier werd gelukkig gebruik van gemaakt.

Mijn vader is tot 29 oktober nog thuis geweest en nu is hij ook weer thuis. S’ nachts rond half 2 kwam ik weer thuis, Hans lag op de bank te slapen en ik maakte hem wakker. Ik weet niet hoe lang we beneden hebben gezeten en hoe laat ik de volgende ochtend weer wakker werd, maar volgens mij heb ik niet geslapen? Frans en Samantha bleven bij mijn moeder slapen.

Lieve Pa

• Je ziet Amylyn niet meer slagen aankomend jaar, maar ik weet dat je er voor haar bent.
• Je ziet Marinus niet zijn eerste jaar op de RSG doorkomen, maar ik weet dat je er voor hem  bent.
• Je ziet Jurgen niet worstelen met zijn eigen ik, maar ik weet dat je er voor hem  bent.
• Je ziet niet hoe Ma haar eigen draai aan dit hele gebeuren geeft, maar ik weet dat je er voor haar bent.
• Je ziet niet dat wij af en toe onze beslommeringen en drukte hebben, maar ik weet dat er je bent.
• Je ziet niet dat Ronald af en toe het zwaar heeft, maar ik weet je bent er voor hem.
• Je ziet niet dat Frans en Samantha grote stappen zetten, maar ik weet dat je er bent voor ze.
• Ook al was je vaak druk met je werk en moest je soms dingen ondervinden die ik al had ondervonden mbt overplaatsingen, misschien je baan kwijt en noem maar op. Je bleef positief. Je zei laat ze maar kletsen als je maar in jezelf gelooft.
• Je hebt een gat geslagen in de familie en een leegte achtergelaten, die is niet op te vullen want er was er maar één van jou. Maar gelukkig hebben we ons bloed wat dikker is dan water en dat zal altijd blijven leven.
• Ik ben supertrots op je, wat je hebt bereikt en wat je hebt mogen beleven met ma en ons allemaal natuurlijk.
• Je bent nu bij Sam, opa en oma, pake en beppe, oom Piet en Anita en je zult nog vele van verwelkomen de aankomende jaren.
• Soms krijg je een zonnestraal in je gezicht op het moment dat je het niet verwacht, dat is wat mijn oudste nicht mij gaf tijdens haar afscheid. Ook dit leven is veel te vroeg geëindigd en waarom?
• Oom Piet, mocht drie maanden genieten van zijn pensioen en maakte van zijn werk het eeuwige. Niet eerlijk en waarom?

Omdat jij zo plotseling het leven hebt verlaten en iedereen totaal in de war achterlaat heb ik één ding geleerd. Geloof niet in mensen die het alleen maar over hun eigen ellende hebben en er vervolgens niet voor je zijn, bij zo’n ingrijpende gebeurtenis. Je mag trots zijn om wat je hebt bereikt en om wie je was en wat je was. Alles gaat momenteel erg snel en wat is relatief tegenwoordig? Ik weet niet honderd procent zeker wat je boodschap zou zijn als je kolen niet op waren, maar volgens mij was en is dat, zorg dat je je zaken op orde heb en geniet waar het maar kan. Maar geniet al knutsel je de fietsbel in elkaar.

Mis Ya